Olivia

O „Olivii” można napisać wiele: zaginiona perła lesbijskiej kinematografii, ekranizacja pół-autobiograficznej powieści Dorothy Strachey, która wstrząsnęła brytyjskim literackim światkiem w 1949 r., a dodatkowo stała się inspiracją dla André Acimana przy pisaniu „Tamtych dni, tamtych nocy” (które przez moment chciał zatytułować „Oliver”). Zacznijmy więc najprościej – od fabuły. Kilkunastoletnia Olivia przybywa do szkoły dla pensjonariuszek, by spędzić tam ostatnie chwile edukacji. Miejsce podzielone jest między rywalizujące ze sobą (zakochane w sobie?) wychowawczynie: opanowaną, spokojną Julię i rozhisteryzowaną, chorowitą Carę. Do której drużyny dołączy Olivia?

Film zadziwia i zachwyca sielankowością nastroju. Dziewczęta spędzają czas na wspólnych posiłkach, spacerach, wycieczkach i czytaniu poezji. W tej saficznej, pozbawionej mężczyzn enklawie rodem z Lesbos nie ma miejsca na troski poza jak najbardziej burzliwymi, bo młodzieńczymi, pierwszymi miłościami. Dziewczęta wiedzą, w końcu są dobrze urodzonymi pannami u schyłku XIX w., że w przyszłości czeka na nich mąż, ale, jak mówi jedna z byłych wychowanic, mogą być szczęśliwe bez względu na obecność mężczyzn. Obraz przestrzeni, w której miłość jednopłciowa nie tylko nie jest podważana, ale jest wręcz normą, ciągle zachowuje świeżość i rewolucyjność, mimo że powstał ponad 70 lat temu.

🏆 BAFTA Awards 1953 – Nagroda Filmowa BAFTA – Najlepsza Aktorka – Edwige Feuillère, nominacja

Wsparcie udzielone przez Francuski Instytut Kultury w Polsce